Written by dmhsupport• September 13, 2016• 5:19 pm• Διάφορα

Ο ασθενής, ο οδοντίατρος και ένας τόνος χιόνι!

Πολλή φασαρία για ένα δωρεάν βούρτσισμα, άρθρο από τον Thomas Giacobbi, DDS, FAGD.
Αποφοίτησα από το Κολέγιο Le Moyne στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης πριν από 25 χρόνια. Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, πήγα στο πατρικό μου για να παρευρεθώ στο reunion του Κολεγίου και κατά τη διάρκεια της παραμονής μου ανακάλυψα κάποιες από τις εκθέσεις που έγραψα στο Κολέγιο. Από αυτές τις εκθέσεις μία με τράβηξε και είναι αυτή που πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω.
Την έγραψα στην αρχή του δεύτερου εξαμήνου στο Κολέγιο – 7 1/2 χρόνια προτού αποφοιτήσω από την Οδοντιατρική Σχολή. Πιστεύω ότι θα απολαύσετε τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα ως ασθενής ο οποίος όμως είχε ήδη σχέδια να γίνει οδοντίατρος στο μέλλον.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Το χιόνι που πέφτει έχει δημιουργήσει έναν κατάλευκο τοίχο που όχι μόνο οδηγεί την κίνηση σε στασιμότητα αλλά με κάνει κιόλας να εύχομαι να είχα ακούσει τη μητέρα μου και να είχα πάρει μαζί μου το καπέλο και τα γάντια σε περίπτωση που το αυτοκίνητο μείνει στη μέση του δρόμου, πράγμα που έχει συμβεί στο παρελθόν.
Μπορεί να αναρωτιέστε αυτή την ώρα τι στο καλό κάνω στο δρόμο κάτω από τέτοιες φριχτές συνθήκες. Δόντια. Πάω να καθαρίσω τα μαργαριταρένια λευκά μου χαζο-δόντια. Ναι, ναι ξέρω τι σκέφτεστε. Θα μπορούσα να κανονίσω ένα άλλο ραντεβού, αλλά βλέπετε ο οδοντίατρος μου είναι τόσο απασχολημένος που θα έπρεπε να περιμένω για τουλάχιστον τρεις βδομάδες.
Το όνομα του οδοντιάτρου μου είναι Δρ. Μπεν Λάτελι και η εμφάνιση του φαίνεται να ταιριάζει με τον τίτλο του: ανοιχτά καστανά μαλλιά με χωρίστρα στο πλάι, και παντελόνι, καθαρό πουκάμισο και γραβάτα τα οποία συνήθως καλύπτει η λευκή ρόμπα του εργαστηρίου. Το γραφείο του είναι εξίσου σεβαστό και προσεγμένο: είναι ένα παλιό, λευκό βικτοριανό σπίτι που έχει ανακαινιστεί. Η μόνη απόδειξη της ηλικίας του σπιτιού το δυνατό τρίξιμο του πατώματος που θα ακούσεις μπαίνοντας στον χολ.
Βγάζω το γεμάτο χιόνι παλτό και τις βρεγμένες γαλότσες μου, και διασχίζω το στενό χολ μέχρι την αίθουσα αναμονής. Βάζω το όνομα μου στην καρτέλα με τις αφίξεις όπως πολλές φορές έχω κάνει στο παρελθόν και παίρνω μία θέση ανάμεσα στους 15 (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) ανθρώπους που περιμένουν.
Τα καθίσματα είναι τυπικά όπως αρμόζει σε ένα ιατρείο, οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με ταπετσαρία με κίτρινες ρίγες, και υπάρχουν φυτά και στα δύο περβάζια των παραθύρων. Το ταβάνι αποτελείται από τα συνηθισμένα λευκά πλακάκια και έχει τις συνήθεις λάμπες φθορίου σε κάθε τρίτο πάνελ. Στα δεξιά μου υπάρχει ένα τραπέζι με μία ποικιλία από σκισμένα και παλιά περιοδικά: το περιοδικό LIFE έχει ένα διαστημικό λεωφορείο στο εξώφυλλο. Μπορεί να είναι ήδη έξι μηνών τεύχος αλλά φαίνεται ενδιαφέρον.
Την ανάγνωσή μου διακόπτει η τσιριχτή φωνή της νεαρής ρεσέψιονιστ “Κύριε Μίλατερ; Μπιλ Μίλατερ; Ο γιατρός θα σας δει τώρα. Περάστε από εδώ.” μου λέει με χαμόγελο καθώς σηκώνομαι από το νάυλον κάθισμά μου. Περπατώντας αργά, παρατηρώ τις λιθογραφίες με πάπιες και πουλιά που διακοσμούν τους τοίχους. Σταματάμε στο τελευταίο δωμάτιο της αριστερής πλευράς: το δωμάτιο νούμερο 5.
Το δωμάτιο μοιάζει με όλα τα άλλα. Είναι μικρό και στη μέση στέκεται μία απειλητική καρέκλα, άδεια και ακίνητη περιμένοντας τον επόμενο ασθενή της. Καθώς βολεύομαι, μπαίνει ο γιατρός με τον βοηθό του, υγιεινολόγο, μου απολογείται που χρειάστηκε να περιμένω, και χωρίς να χάσει άλλο χρόνο ξεκινά την εξέταση.
Τριάντα λεπτά αργότερα, τα δόντια μου είναι πεντακάθαρα και στέκομαι όρθιος. Ο οδοντίατρος βρίσκεται τώρα σε κάποιο άλλο δωμάτιο κι έτσι ο υγιεινολόγος με οδηγεί και πάλι στην αίθουσα αναμονής. Αφού κανονίσω το επόμενο ραντεβού μου, πάω πίσω στο χολ για να φορέσω το παλτό και τις γαλότσες μου.
Η ατμόσφαιρα έξω είναι τώρα διαφορετική – δεν έχει την ίδια μυρωδιά αντισηπτικού που είχε το ιατρείο. Το αεράκι έρχεται κρύο αλλά το χιόνι έχει σταματήσει. Καθώς το αυτοκίνητό μου κυλά στο δρόμο, δεν μπορώ να κρατηθώ και ρωτώ τον εαυτό μου δυνατά: