Το 2010, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης κατέληξαν στο συμπέρασμα πως υπάρχει σύνδεση μεταξύ της φλεγμονής στα ούλα και της νόσου Αλτσχάϊμερ, μετά την επανεξέταση δεδομένων που έχουν συλλεχθεί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εικοσαετίας.
Ωστόσο, ο αριθμός των συμμετεχόντων στη μελέτη του NYU ήταν αρκετά μικρός. Οι ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία από 152 άτομα που συμμετείχαν στην Glostrup Aging Study – μια μελέτη που εξετάζει την ψυχολογική, ιατρική και στοματική υγεία στους άνδρες και τις γυναίκες της Δανίας. Η μελέτη κάλυψε περίοδο 20 ετών και τελείωσε το 1984, όταν οι άνθρωποι που εξετάστηκαν ήταν όλοι ηλικίας άνω των 70.
Συγκρίνοντας τη γνωστική λειτουργία στις ηλικίες 50 και 70, η ομάδα του NYU διαπίστωσε ότι η ασθένεια των ούλων στην ηλικία των 70 συνδέθηκε έντονα με χαμηλή βαθμολογία στην γνωστική λειτουργία.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη είχαν εννέα φορές περισσότερες πιθανότητες να έχουν ένα χαμηλότερο αποτέλεσμα στην κλίμακα της γνωστικής λειτουργίας, αν είχαν φλεγμονή στα ούλα.
Αν και αυτή η μελέτη έλαβε υπόψη και άλλους παράγοντες όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα και την απώλεια των δοντιών που δεν σχετίζονται με τη φλεγμονή των ούλων, υπήρχε ακόμα μια ισχυρή συσχέτιση μεταξύ χαμηλής βαθμολογίας στη γνωστική λειτουργία και φλεγμονής στα ούλα.
Το 2013, ερευνητές, με βάση το Ηνωμένο Βασίλειο, από το Πανεπιστήμιο του Central Lancashire (UCLan), βασιζόμενοι πάνω στα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης, συνέκριναν δείγματα εγκεφάλου από 10 ασθενείς με Alzheimer με 10 δείγματα εγκεφάλου από ασθενείς που δεν είχαν την ασθένεια.
Η ανάλυση έδειξε ότι ένα βακτήριο – Porphyromonas gingivalis – ήταν παρόν σε δείγματα εγκεφάλου ασθενών με Αλτσχάϊμερ, αλλά όχι στα δείγματα από τους εγκεφάλους των ανθρώπων που δεν είχαν Αλτσχάϊμερ. Αυτό που ήταν ενδιαφέρον ήταν ότι το βακτήριο P. gingivalis σχετίζεται με τη χρόνια ασθένεια των ούλων.
Η ομάδα εξακολούθησε αυτή την έρευνα το 2014 με μια νέα μελέτη ποντικιών, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της νόσου του Alzheimer. Ο Δρ Singhrao, από την ομάδα των ερευνητών, λέει ότι δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι τα δύο από τα τρία βακτήρια που προκαλούν ασθένειες στα ούλα έχουν την ικανότητα κίνησης και βρίσκονται σταθερά στον ιστό του εγκεφάλου.
“Αυτά τα κινητά βακτήρια μπορεί να αφήσουν το στόμα και εισέλθουν στον εγκέφαλο μέσω δύο κύριων οδών”, εξηγεί ο ίδιος. “Μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη κινητική τους δυνατότητα για να εισέλθουν απευθείας στον εγκέφαλο. Ένα από τα μονοπάτια είναι τα νεύρα που συνδέουν τον εγκέφαλο και τις ρίζες των δοντιών. Η άλλη διαδρομή είναι η έμμεση είσοδος στον εγκέφαλο μέσω της κυκλοφορίας του αίματος.”
Σε έναν ασθενή που έχει αιμορραγία των ούλων, λέει ο Δρ. Singharo, τα βακτήρια που προκαλούν την ασθένεια των ούλων θα εισέρχονται μέσω της κυκλοφορίας του αίματος κάθε φορά που καθαρίζουν το στόμα τους, και κάθε φορά που τρώνε.
“Το βακτήριο P. gingivalis είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι έχει βρει τρόπους να εγκαταλείπει τα ερυθρά κύτταρα του αίματος όταν φτάνει στον εγκέφαλο – μια περιοχή όπου δεν υπάρχουν σημεία ελέγχου του ανοσοποιητικού. Από εκεί, θα εξαπλωθεί στον εγκέφαλο κατά βούληση. Επιπλέον, στα ηλικιωμένα άτομα, τα αιμοφόρα αγγεία τείνουν να διευρύνουν και να παρουσιάζουν διαρροή. “, όπως αναφέρει ο Δρ Singharo.
«Το δημοσιευμένο έργο επιβεβαίωσε ότι το βακτήριο P. gingivalis που τοποθετήθηκε στα στόματα των ποντικών βρήκε το δρόμο του προς τον εγκέφαλο αφού πρώτα καθιέρωσε την ασθένεια στα ούλα,” καταλήγει ο Δρ. Singhrao. “Επιπλέον, η υπόθεση μας αυτή ενισχύεται από τα πρόσφατα αποτελέσματα που καταδεικνύουν ότι οι χημικές ουσίες που απελευθερώνονται από το ανοσοποιητικό σύστημα του εγκεφάλου, ως απάντηση στο βακτήριο P. gingivalis που έχει φτάσει στον εγκέφαλο, προκαλούν εκ παραδρομής ζημιές στους λειτουργικούς νευρώνες στην περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μνήμη.”
Πηγή
main ασθένειες ουλίτιδα περιοδοντίτιδα περιοδοντολόγος στοματική υγεία
Last modified: March 4, 2016
